Dag 13 en 14: Bromo en de boot naar Kalimantan

Voor een trip naar de Bromo vulkaan moet je iets over hebben. We staan om kwart voor één op (we zijn de dag ervoor om 8 uur gaan slapen) en staan om 1 uur beneden. Daar staat ook de Belgische Vicky klaar om met ons mee te gaan. We stappen allemaal in de Jeep en gaan richting het nationaal park. De weg is behoorlijk kronkelig en hobbelig; maar goed dat we een terreinwagen hebben. Als we in de buurt komen, komen we nog veel meer van dit soort wagens tegen. Om kwart voor 4 zijn we daar. In de file lopen we omhoog naar het uitkijkpunt waar we de zonsopkomst gaan bekijken. Dat is niet op de Bromo maar er wel in de buurt. Deze top is hoger. De Bromo zie je wel liggen maar de zon komt op ten westen daarvan. Op het uitkijkpunt zitten een paar honderd mensen (en het is nu nog wel laagseizoen!). Ook zijn hier de gebruikelijke verkopers die je van alles willen aansmeren. Voor 15.000 kun je een jas huren. Wij hebben al warme kleren aan, maar de kou valt toch best tegen daar. De lucht kleurt langzaam rood en de wolken in het dal maken een mooi plaatje, al zie je daardoor niet de volledige opkomst.
Om kwart over 5 is de zon helemaal op en gaat de tour verder. Bij de Bromo vlakte eten wij ons ontbijt uit het meegebrachte lunchboxje. Daarna gaan we verder naar de Bromo zelf. Dezelfde groep mensen is inmiddels ook daar aangekomen. De verkopers zijn er ook weer. Het ding hier: ze bieden voor 50.000 een rit op een klein paardje naar boven toe aan. Wij gaan gewoon lopen. We lopen eerst langs een kleine Hindoe tempel en klimmen dan omhoog. Dat is niet ver maar wel lastig omdat het zand heel rul is. Vicky haakt af en blijft onderaan wachten. Het laatste stuk omhoog gaat met de trap. De meeste mensen gebruiken mondkapjes tegen het stof en bovenop tegen de zwavelgassen. De uitkijk vanaf de rand van de krater is spectaculair; je kijkt er recht in, en grote wolken zwavel komen naar boven. Op de top komen we ook Julie weer tegen (de Franse die we al twee keer eerder tegen zijn gekomen).
Na afloop rijden we nog een stukje door naar een uitkijkpunt op de Savanna en daarna nog door naar een waterval. Daar gaat blijkbaar niemand heen, want het is hier heerlijk rustig. De afdaling ernaartoe leidt ons naar een kleine waterval. Mooi, maar niet echt spectaculair. De terugtocht is nog een stevige klim.

Om 12 uur zijn we terug in Malang. We rusten even wat uit, maar besluiten niet meer te gaan slapen. We lopen nog een rondje door de Nederlandse wijk, waar nog veel huizen uit de koloniale periode staan. Malang is een stad waar nog veel overblijfselen te vinden zijn en daar lijkt men best trots op. In de eerste plaats blijft het echter wel een gewone Indonesische stad met veel verkeer en troep op straat. Op de terugweg komen we langs een massagesalon die in de Lonely Planet stond. Voor 30.000 Roepia krijg je hier een traditionele oosterse massage van een uur! Detail: alle masseurs zijn blind. Jeroen krijgt een blinde man en ik een blinde vrouw. Ze spreken geen Engels dus alles gaat met gebaren. Drukpunt-massage is niet echt mijn ding. Ik ben blij dat we om een half uur gevraagd hebben (we hadden niet veel tijd over). Dat geprik in mijn spieren vind ik maar niks. Gelukkig vond Jeroen het wel lekker.

Om 3 uur vertrekt onze shuttle naar Surabaya. We komen daar om 7 uur aan. Veel te vroeg voor de boot. De terminal blijkt geen wachtruimte te hebben en iedereen zit daar op matrasjes of stukken karton te wachten. Wij voelen ons als enige blanken daar niet echt prettig. Informatie over de boot is schaars. De jongen in het hokje die nog enigszins Engels spreekt, kan ons ook weinig vertellen. De boot komt wel een keer, maar hoe laat geen idee, en tot die tijd moeten we maar wachten. Irritant. We eten wat bij een eethuisje, waar je ook niet relaxed kan zitten, en gaan dan nog even een rondje lopen. In de buurt is een lokale markt waar we even over heen lopen, maar erg gezellig is het daar ook niet en voor twee drankjes proberen ze ons enorm af te zetten. Als we terug lopen, zien we de boot helemaal niet meer op het bord staan. Volgens de jongen in het hokje gaat de boot pas om 5 uur 's ochtends. We moeten daar maar op wachten. Daar hebben we dus echt geen zin in. Ik maak me kwaad en uiteindelijk worden we naar een kantoortje een paar straten verderop gestuurd. Na ons beklag daar krijgen we ons geld terug, maar dan zijn we nog steeds nergens. Opties zijn: met een dure taxi naar het vliegveld 30 km verderop, aan de andere kant van de stad, om te kijken of er nog last-minute vluchten zijn, of een hotel zoeken en de volgende dag kijken wat we het beste kunnen doen. Dan verteld een man bij het kantoor dat er nog een boot is die ook die nacht vertrekt. Wij gaan mee naar een havenplaats verderop. Het blijkt een boot, die meer een vrachtschip is die ook passagiers meeneemt. We betalen iets meer dan wat we net teruggekregen hebben (Ik heb het idee dat we vet afgezet worden). De man had ons gezegd dat er slaapkamers aan boord waren. Dat blijkt tegen te vallen. Er is een hele grote ruimte vol bedden, maar daar slaap je dan met een paar honderd man. Niet echt fijn met onze bagage en het is er benauwend warm. Dan krijgen we een kamer aangeboden van een crewlid. Dat blijkt zijn eigen hut te zijn die hij wel voor 300 duizend wil afstaan voor een nachtje (hij slaapt dan zelf in de slaapzaal). Het is een simpele hut met bunkbed en dunne matrasjes. Er is wel airco. Ik ding af tot 220. Jeroen heeft weinig zin om in de zaal te liggen. We hebben nog wat in te halen van de nacht ervoor, dus een eigen kamer is wel lekker.
De volgende dag gaan we eens op het dek kijken. Het is een armoedige bedoeling. Iedereen ligt maar overal op het dek en het stinkt enorm overal. Bij het ticket blijken ook twee maaltijden inbegrepen te zitten. Na het ontbijt (een box met een volledige Indische maaltijd) gaan we weer naar de hut. Nog een beetje bijslapen, boekje lezen en sudoko-en. Later op de middag gaan we weer naar het dek, nu met al onze spullen. Op het bovendek is het prima uit te houden. We eten onze tweede maaltijd en genieten van de zee, de schepen en de zonsondergang. Om een uur of 8 zijn we in Banjarmasin. De terminal blijkt niet al te ver van de binnenstad te liggen waar we per angkot naar toe gaan. We vinden snel een hotel en onderweg komen we ook nog een paar tourgidsen tegen. Eentje loopt ons naar het hotel. We spreken met hem af op 9 uur 's ochtends, want we zijn nu echt te moe. De volgende dag moeten we de tochten maar regelen. Eerst slapen.