Dag 19,20 en 21: Tanjung Puting National Park
Door: Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Karin
31 Oktober 2013 | Indonesië, Pangkalanbuun
We landen zonder bijzonderheden in Pangkalanbun. Het was een kort vluchtje, en door het uur tijdsverschil is het nu net zo laat als dat we vertrokken.
We worden opgewacht door Lisa, een echte zakenvrouw die deze tripjes blijkbaar organiseert. Ze regelt een taxi voor ons die ons, naar blijkt, naar haar huis brengt. Lisa stort zich ondertussen op een paar andere toeristen, om hun ook een trip te verkopen.
Bij Lisa thuis zitten we een tikkeltje ongemakkelijk tussen haar familie. Maar ze zijn zeer gastvrij en er hobbelen een aantal schattige kinderen rond.
Na enige tijd arriveert Lisa weer, en ze verteld ons dat onze boot onderweg is. Terwijl we wachten haalt ze eten voor ons. Na enige tijd is het eindelijk zo ver. We kunnen naar de boot die de komende drie dagen ons thuis zal zijn. We zijn de enige twee gasten op de boot en hebben 4 man personeel tot onze beschikking. Niet slecht!
We varen rustig de rivier op, en we hebben al snel geluk. Zo tegen zonsondergang komen we een hele grote groep "Dutch monkeys" tegen. Ze geven een aardige show weg met vele sprongen van tak naar tak. Het is helaas wat lastig te fotograferen met al die begroeiing die in de weg zit. En mijn compact camera heeft niet zo heel veel zoom.
We leggen aan bij een dorpje voor de nacht. Hier is een voederpunt voor de orang-oetans die we de laatste dag zullen gaan bezoeken. De kokkin heeft inmiddels een lekkere maaltijd voor ons klaar gemaakt. Na het eten trekken we, gewapend met zaklampen, nog even het oerwoud in met gids Iwan. Hij hoopt een bepaald dier tegen te komen (krijg niet goed mee wat), maar helaas zien we niks. Slechts een grote gekko, enorme kakkerlakken en fire ants.
Terug op de boot hebben ze de klamboe opgezet om ons bed en de boot klaar gemaakt voor de avond. Na wat relaxen besluiten we op tijd te gaan slapen. Zo op het bovendek van de boot met de oerwoud geluiden om je heen is het best een romantisch plekje...
Na een heerlijke nacht slapen (toch nog kraaiende hanen om half 4, maar die houden het gelukkig kort), staan we rustig op. Ons ontbijt wordt ondertussen klaargezet. En na ons hieraan toegoed te hebben gedaan frissen we ons even op met een douche. We zijn klaar om eindelijk de orang-oetans eens te zien.
We worden op ons wenken bediend; als snel spot iemand van de crew een solitaire orang-oetan. Het is een wild exemplaar en blijkbaar zeker 8 jaar oud, omdat hij los van zijn moeder leeft (begrijp ik van onze gids). Gaaf om te zien.
En al snel hebben we weer mazzel. Er ligt een krokodil te zonnen op een boomstronk. Later spotten we nog een babykrokodil, een grote gele vogel en een paar neusapen. Tussen het dieren kijken door is het heerlijk relaxen. Als de boot vaart is er een lekker koel briesje. We lezen wat, schrijven aan het blog of doen gewoon lekker niks. Totdat crew weer wat spot natuurlijk! Iwan zit het grootste deel van de tijd voorop de boot de wildernis af te speuren, dus we hoeven niet bang te zijn dat we iets missen.
Rond 12:00, we werken net het laatste beetje van een heerlijke lunch naar binnen, komen we aan bij camp Leakey. We bezoeken eerst het bezoekers centrum. Hier ligt een zeer slecht naar het Nederlands vertaald verhaal en hangt er de nodige informatie over het park. Het park is een rehabilitatie-plek voor orang-oetans. Apen die ooit in beslag genomen zijn en niet meer zelfstandig in de jungle kunnen overleven, worden hier heen gebracht. Mogelijk kunnen ze dan later op een andere plek overleven.
Vervolgens gaan we verder naar de voederplek. Dat is nog een eindje lopen, maar het is een prettige tocht door een prachtig stil bos. De lucht wordt steeds donkerder en we horen de donder rollen. We komen er als eerste aan. Het is nog een half uur voor voedertijd. Dat wordt wachten denk ik, maar dat valt mee. In de verte horen we geritsel in de boomtoppen en al snel zien we de eerste apen. Ook dichterbij zien we al snel meer apen komen. Ondertussen komen er steeds meer toeristen bij, inclusief een groep oudere Australiërs met een complete filmset. We zien steeds meer orang-oetans en ze zijn duidelijk aan mensen gewend. Ze bemoeien zich niet met ons, maar zijn ook niet bang. Dan komen de rangers met de bananen die ze uitspreiden over een platform achter een hekje. Ze maken er nog wat aap-geluiden bij om de beesten te lokken. Al snel komen de eersten. Het zijn allemaal vrouwtjes of jongeren en de meesten hebben een kind bij zich. Sommigen gaan er lekker voor zitten en schuiven de ene banaan na de andere naar binnen. Anderen lopen snel weg met zoveel mogelijk bananen in hun mond en vier poten. Het begint te regenen, maar dat deert ons niet. We kijken onze ogen uit! De Australiërs beginnen te filmen. Ze blijken van "Better Homes and Gardens". Een Australiër met dik accent en grote cowboyhoed presenteert. "Isn't this amazing...". Ik wordt ook nog geïnterviewd. Mocht iemand Australische tv kunnen ontvangen, ik wil graag een kopie! Nadat we ons kaartje hebben volgeschoten keren we terug naar het bezoekerscentrum waar ons een nieuwe verrassing wacht. Een verdwaalde orang met kind genaamd Peta houdt zich hier op. Peta probeert in te breken in het huisje waar de bananen zijn opgeslagen. Ze trekt de pin er uit, maar gelukkig zit er ook nog een hangslot op. Een ranger jaagt haar weg. Ze gromt nog, maar gaat dan toch maar een boom in. Ze hebben hier trouwens een grappig systeem voor namen geven: de kinderen krijgen een naam met dezelfde eerste letter als de moeder. Zo is Atlas de zoon van moeder Ahmed (die bij de geboorte wellicht niet goed geclassificeerd is).
Terug op de boot verwissel ik snel even het geheugenkaartje van de camera. We varen weer terug de rivier af en leggen aan bij een onderzoeksstation (Pondok Ambung). Voordat we gaan eten gaan we nog even met Iwan aan land. Vanavond gaan we hier waarschijnlijk vogelspinnen zien. Maar vooralsnog zien we even niks. We beklimmen een uitkijktoren en horen een tokeh. Dan ziet Iwan dat ze een python gevangen hebben. Hij haalt hem uit de zak en gaat er stoer mee op de foto. Boys will be boys. Ik pas maar even.
Na het eten gaan we wederom het land op. Het is nu donker, en dat is een betere tijd om vogelspinnen te vinden. Er gaat ook iemand uit het onderzoeksstation mee. Het is al snel raak. En deze laat zich goed op de foto zetten. We vinden nog vele lege nesten, en een aantal bewoonde. Maar deze spinnen laten zich niet fotograferen helaas. We spotten nog wel een andere spin en een drietal tropische vogels de zitten te slapen op een tak. We lopen een flink rondje, en terug bij de boot ziet Iwan een slang in het water. Hij probeert hem te vangen, maar hij ontsnapt.
We kijken nog even onze filmpjes en besluiten om dan op tijd naar bed te gaan. Ze willen om 07:00 weer vertrekken. Volgens mij gaan we morgen twee keer kijken naar het voeren van de orang-oetangs, dus een volle dag.
Ik word redelijk vroeg wakker; 05:00. Deze keer geen hanen, maar gewoon het licht dat mij wekt. We snoozen nog een beetje en gaan na een snelle douche aan het ontbijt. Om 9 uur zijn we bij het volgende kamp (Pondok Tanggui) waar we opnieuw de voedering gaan bekijken. Dit is een kleinere plek en zo blijkt ook, een kleinere troep apen. Ditmaal is er weinig te zien op voorhand. Slechts een aap houdt hoog vanuit een boom het platform in de gaten. Als de ranger de bananen heeft neergelegd, is zij de eerste die komt eten. Lange tijd lijkt het of zij alleen is vandaag, maar dan komt er nog een moeder aan. Zij blijkt kampioen zoveel mogelijk trossen bananen in de mond stoppen. Ook in haar poten neemt ze nog een hoeveelheid mee, maar een deel verliest ze bij het bomen klimmen. Later zien we nog een stuk of vier apen komen. De Australiërs zijn er ook weer. Cowboyhoed komt nog naar ons toe. Hij is een beetje teleurgesteld. Dit is minder spectaculair als gisteren, maar het blijft prachtig om te zien. We bestuderen nog uitgebreid een moeder met kind die voor ons in een boom hangt en gaan dan terug naar de boot.
We leggen 's middags aan bij Tandjung Harapan. We bekijken het dorp dat net buiten het national park ligt. Iwan draagt een jas met capuchon terwijl het bloedheet is. Hij wil niet bruin worden. Rare jongen. Het is een klein dorp en men leeft hier van landbouw. Er zijn ook handcraft souvenirs maar het winkeltje is dicht. Na de lunch leggen we aan aan de andere kant van de rivier waarvandaan we naar de voederplek vertrekken. vlak bij de boot blijkt een mannetjesaap in een boom te zitten. Zijn naam: Katjong. We komen als eerste bij de voederplek aan. We blijken een uur te vroeg. Voedertijd is om drie uur. Om twee uur komt Katjong kijken. Hij blijft in een boom zitten en laat zich gemakkelijk fotograferen. De Australiërs komen ook weer. Als om drie uur de ranger komt gaat Katjong er meteen op af. Hij gaat aan een liaan boven het platform hangen en begint rustig te eten. Na een kwartier komen er nog twee apen. Een jonge aap wordt geduld door Katjong, maar het vrouwtje voelt zich minder op haar gemak en vlucht snel met een voorraad bananen de boom in. Later komt er nog een moeder en nog iets later drie jonge apen. Nadat de meeste bananen op zijn gaan we terug naar de boot waar we nog een mannetje tussen wat cementzakken zien snuffelen. Deze is wat groter en luistert naar de naam Gundung, of zoiets.
Terug op de boot krijgen we nog een middag snack, en pakken we vervolgens onze spullen in. Daarna genieten we op ons gemak van de terugreis waarbij we weer wat neusapen tegen komen die grappig op een rijtje op een bord zitten. Het wordt langzaam donker, en er is een mooie zonsondergang. We beseffen met weemoed dat dit onze laatste echte vakantie dag is. Morgen wordt het vooral reizen en bivakkeren op het vliegveld.
Bij aankomst in de haven nemen we afscheid van onze crew, en worden we door Iwan afgezet bij een hotel Kumai. We frissen ons even op, typen dit blog even af, en gaan op tijd naar bed. Morgen staat er om half zes een taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen.
We worden opgewacht door Lisa, een echte zakenvrouw die deze tripjes blijkbaar organiseert. Ze regelt een taxi voor ons die ons, naar blijkt, naar haar huis brengt. Lisa stort zich ondertussen op een paar andere toeristen, om hun ook een trip te verkopen.
Bij Lisa thuis zitten we een tikkeltje ongemakkelijk tussen haar familie. Maar ze zijn zeer gastvrij en er hobbelen een aantal schattige kinderen rond.
Na enige tijd arriveert Lisa weer, en ze verteld ons dat onze boot onderweg is. Terwijl we wachten haalt ze eten voor ons. Na enige tijd is het eindelijk zo ver. We kunnen naar de boot die de komende drie dagen ons thuis zal zijn. We zijn de enige twee gasten op de boot en hebben 4 man personeel tot onze beschikking. Niet slecht!
We varen rustig de rivier op, en we hebben al snel geluk. Zo tegen zonsondergang komen we een hele grote groep "Dutch monkeys" tegen. Ze geven een aardige show weg met vele sprongen van tak naar tak. Het is helaas wat lastig te fotograferen met al die begroeiing die in de weg zit. En mijn compact camera heeft niet zo heel veel zoom.
We leggen aan bij een dorpje voor de nacht. Hier is een voederpunt voor de orang-oetans die we de laatste dag zullen gaan bezoeken. De kokkin heeft inmiddels een lekkere maaltijd voor ons klaar gemaakt. Na het eten trekken we, gewapend met zaklampen, nog even het oerwoud in met gids Iwan. Hij hoopt een bepaald dier tegen te komen (krijg niet goed mee wat), maar helaas zien we niks. Slechts een grote gekko, enorme kakkerlakken en fire ants.
Terug op de boot hebben ze de klamboe opgezet om ons bed en de boot klaar gemaakt voor de avond. Na wat relaxen besluiten we op tijd te gaan slapen. Zo op het bovendek van de boot met de oerwoud geluiden om je heen is het best een romantisch plekje...
Na een heerlijke nacht slapen (toch nog kraaiende hanen om half 4, maar die houden het gelukkig kort), staan we rustig op. Ons ontbijt wordt ondertussen klaargezet. En na ons hieraan toegoed te hebben gedaan frissen we ons even op met een douche. We zijn klaar om eindelijk de orang-oetans eens te zien.
We worden op ons wenken bediend; als snel spot iemand van de crew een solitaire orang-oetan. Het is een wild exemplaar en blijkbaar zeker 8 jaar oud, omdat hij los van zijn moeder leeft (begrijp ik van onze gids). Gaaf om te zien.
En al snel hebben we weer mazzel. Er ligt een krokodil te zonnen op een boomstronk. Later spotten we nog een babykrokodil, een grote gele vogel en een paar neusapen. Tussen het dieren kijken door is het heerlijk relaxen. Als de boot vaart is er een lekker koel briesje. We lezen wat, schrijven aan het blog of doen gewoon lekker niks. Totdat crew weer wat spot natuurlijk! Iwan zit het grootste deel van de tijd voorop de boot de wildernis af te speuren, dus we hoeven niet bang te zijn dat we iets missen.
Rond 12:00, we werken net het laatste beetje van een heerlijke lunch naar binnen, komen we aan bij camp Leakey. We bezoeken eerst het bezoekers centrum. Hier ligt een zeer slecht naar het Nederlands vertaald verhaal en hangt er de nodige informatie over het park. Het park is een rehabilitatie-plek voor orang-oetans. Apen die ooit in beslag genomen zijn en niet meer zelfstandig in de jungle kunnen overleven, worden hier heen gebracht. Mogelijk kunnen ze dan later op een andere plek overleven.
Vervolgens gaan we verder naar de voederplek. Dat is nog een eindje lopen, maar het is een prettige tocht door een prachtig stil bos. De lucht wordt steeds donkerder en we horen de donder rollen. We komen er als eerste aan. Het is nog een half uur voor voedertijd. Dat wordt wachten denk ik, maar dat valt mee. In de verte horen we geritsel in de boomtoppen en al snel zien we de eerste apen. Ook dichterbij zien we al snel meer apen komen. Ondertussen komen er steeds meer toeristen bij, inclusief een groep oudere Australiërs met een complete filmset. We zien steeds meer orang-oetans en ze zijn duidelijk aan mensen gewend. Ze bemoeien zich niet met ons, maar zijn ook niet bang. Dan komen de rangers met de bananen die ze uitspreiden over een platform achter een hekje. Ze maken er nog wat aap-geluiden bij om de beesten te lokken. Al snel komen de eersten. Het zijn allemaal vrouwtjes of jongeren en de meesten hebben een kind bij zich. Sommigen gaan er lekker voor zitten en schuiven de ene banaan na de andere naar binnen. Anderen lopen snel weg met zoveel mogelijk bananen in hun mond en vier poten. Het begint te regenen, maar dat deert ons niet. We kijken onze ogen uit! De Australiërs beginnen te filmen. Ze blijken van "Better Homes and Gardens". Een Australiër met dik accent en grote cowboyhoed presenteert. "Isn't this amazing...". Ik wordt ook nog geïnterviewd. Mocht iemand Australische tv kunnen ontvangen, ik wil graag een kopie! Nadat we ons kaartje hebben volgeschoten keren we terug naar het bezoekerscentrum waar ons een nieuwe verrassing wacht. Een verdwaalde orang met kind genaamd Peta houdt zich hier op. Peta probeert in te breken in het huisje waar de bananen zijn opgeslagen. Ze trekt de pin er uit, maar gelukkig zit er ook nog een hangslot op. Een ranger jaagt haar weg. Ze gromt nog, maar gaat dan toch maar een boom in. Ze hebben hier trouwens een grappig systeem voor namen geven: de kinderen krijgen een naam met dezelfde eerste letter als de moeder. Zo is Atlas de zoon van moeder Ahmed (die bij de geboorte wellicht niet goed geclassificeerd is).
Terug op de boot verwissel ik snel even het geheugenkaartje van de camera. We varen weer terug de rivier af en leggen aan bij een onderzoeksstation (Pondok Ambung). Voordat we gaan eten gaan we nog even met Iwan aan land. Vanavond gaan we hier waarschijnlijk vogelspinnen zien. Maar vooralsnog zien we even niks. We beklimmen een uitkijktoren en horen een tokeh. Dan ziet Iwan dat ze een python gevangen hebben. Hij haalt hem uit de zak en gaat er stoer mee op de foto. Boys will be boys. Ik pas maar even.
Na het eten gaan we wederom het land op. Het is nu donker, en dat is een betere tijd om vogelspinnen te vinden. Er gaat ook iemand uit het onderzoeksstation mee. Het is al snel raak. En deze laat zich goed op de foto zetten. We vinden nog vele lege nesten, en een aantal bewoonde. Maar deze spinnen laten zich niet fotograferen helaas. We spotten nog wel een andere spin en een drietal tropische vogels de zitten te slapen op een tak. We lopen een flink rondje, en terug bij de boot ziet Iwan een slang in het water. Hij probeert hem te vangen, maar hij ontsnapt.
We kijken nog even onze filmpjes en besluiten om dan op tijd naar bed te gaan. Ze willen om 07:00 weer vertrekken. Volgens mij gaan we morgen twee keer kijken naar het voeren van de orang-oetangs, dus een volle dag.
Ik word redelijk vroeg wakker; 05:00. Deze keer geen hanen, maar gewoon het licht dat mij wekt. We snoozen nog een beetje en gaan na een snelle douche aan het ontbijt. Om 9 uur zijn we bij het volgende kamp (Pondok Tanggui) waar we opnieuw de voedering gaan bekijken. Dit is een kleinere plek en zo blijkt ook, een kleinere troep apen. Ditmaal is er weinig te zien op voorhand. Slechts een aap houdt hoog vanuit een boom het platform in de gaten. Als de ranger de bananen heeft neergelegd, is zij de eerste die komt eten. Lange tijd lijkt het of zij alleen is vandaag, maar dan komt er nog een moeder aan. Zij blijkt kampioen zoveel mogelijk trossen bananen in de mond stoppen. Ook in haar poten neemt ze nog een hoeveelheid mee, maar een deel verliest ze bij het bomen klimmen. Later zien we nog een stuk of vier apen komen. De Australiërs zijn er ook weer. Cowboyhoed komt nog naar ons toe. Hij is een beetje teleurgesteld. Dit is minder spectaculair als gisteren, maar het blijft prachtig om te zien. We bestuderen nog uitgebreid een moeder met kind die voor ons in een boom hangt en gaan dan terug naar de boot.
We leggen 's middags aan bij Tandjung Harapan. We bekijken het dorp dat net buiten het national park ligt. Iwan draagt een jas met capuchon terwijl het bloedheet is. Hij wil niet bruin worden. Rare jongen. Het is een klein dorp en men leeft hier van landbouw. Er zijn ook handcraft souvenirs maar het winkeltje is dicht. Na de lunch leggen we aan aan de andere kant van de rivier waarvandaan we naar de voederplek vertrekken. vlak bij de boot blijkt een mannetjesaap in een boom te zitten. Zijn naam: Katjong. We komen als eerste bij de voederplek aan. We blijken een uur te vroeg. Voedertijd is om drie uur. Om twee uur komt Katjong kijken. Hij blijft in een boom zitten en laat zich gemakkelijk fotograferen. De Australiërs komen ook weer. Als om drie uur de ranger komt gaat Katjong er meteen op af. Hij gaat aan een liaan boven het platform hangen en begint rustig te eten. Na een kwartier komen er nog twee apen. Een jonge aap wordt geduld door Katjong, maar het vrouwtje voelt zich minder op haar gemak en vlucht snel met een voorraad bananen de boom in. Later komt er nog een moeder en nog iets later drie jonge apen. Nadat de meeste bananen op zijn gaan we terug naar de boot waar we nog een mannetje tussen wat cementzakken zien snuffelen. Deze is wat groter en luistert naar de naam Gundung, of zoiets.
Terug op de boot krijgen we nog een middag snack, en pakken we vervolgens onze spullen in. Daarna genieten we op ons gemak van de terugreis waarbij we weer wat neusapen tegen komen die grappig op een rijtje op een bord zitten. Het wordt langzaam donker, en er is een mooie zonsondergang. We beseffen met weemoed dat dit onze laatste echte vakantie dag is. Morgen wordt het vooral reizen en bivakkeren op het vliegveld.
Bij aankomst in de haven nemen we afscheid van onze crew, en worden we door Iwan afgezet bij een hotel Kumai. We frissen ons even op, typen dit blog even af, en gaan op tijd naar bed. Morgen staat er om half zes een taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
