Dag 2 en 3: Jakarta, Cianjur en Cipanas

Reizen in Jakarta is een hele beleving, meerbaanswegen worden niet door strepen gescheiden, links en rechts komen hordes brommers voorbij en het verkeer wordt geregeld door zichzelf benoemde verkeersregelaars, jongens met een fluitje,die je iets toe dient te stoppen als je tevreden bent met hun 'dienst'. Brommers zijn vaak bemand door twee of drie mensen. De bijrijder heeft meestal geen helm op. Je ziet ook moslima's met een helm over hun hoofddoek.

We slapen de eerste dag uit. Ik heb nauwelijks geslapen door de warmte en de jetlag. Met Bas, Kiki en jongste zoon Ernst gaan we naar een shopping mall met duizenden winkels. Deze mall doet veel meer Indonesisch aan: druk, met vele kleine rommelige winkels. Op de electronica-verdieping kopen we een lader voor mijn laptop (die was ik in de haast vergeten), en een Indonesische simkaart (We zijn bereikbaar op +6283872750501). Daarna gaan we eten. Eten is belangrijk in Indonesië. Bas houdt ook van lekker eten. We eten bij een eettentje typisch Soedanees eten. Best pittig. Na afloop. gaan we nog even langs bij oudste dochter Nana, die ziek op bed ligt.

Jeroen en ik willen 's avonds nog het oude Batavia bekijken. We nemen een taxi. Wederom en lange rit door. het drukke verkeer. Als we aankomen bij de oude haven is het al donker en is deze gesloten. De taxi-chauffeur wijst ons nog op een paar oude Nederlandse overblijfselen. We stappen uit en lopen het oude centrum in. Hier is een groot plein met straatartiesten en eromheen vervallen oude gebouwen uit de victoriaanse tijd. Voor het eerst een plek die gezelligheid uitstraalt. De straatjes eromheen zijn voetgangersgebied dus een beetje rust. Terug proberen we een taxi, maar de chauffeurs die we aanspreken weten het adres niet. Uiteindelijk nemen we de bus naar Tandjong Priok waar Bas ons oppikt. De bussen zijn prima geregeld: aparte busbanen voorkomen dat ze in de file staan dus gaat het een heel stuk sneller en ze kosten bijna niks 3500 roepia. We worden voorin de bus weggestuurd omdat daar alleen vrouwen mogen zitten.

De volgende ochtend worden we om 4 uur gewekt. We hebben nauwelijks geslapen door de muggen. We hadden besloten de klamboe weg te halen omdat we dan de ventilator konden laten draaien. Toch niet zo slim achteraf want we werden helemaal lek geprikt. Om 5 uur vertrekken we naar Cianjur, waar de familie een tweede huis heeft. We gaan zo vroeg om de files te ontwijken. Dat is nodig weten we inmiddels. Zelfs nu is het nog druk. We zijn blij dat we de stad kunnen ontvluchten. Eindelijk zien we iets van het echte Indonesië. Bergen en rijstvelden. Op een piek stoppen we om wat foto's te maken. Meteen worden we aangesproken. Of ze met ons op de foto mogen. Op plekken waar ze weinig toeristen gewend zijn ben je zelf de attractie. We stoppen onderweg om Bubur te eten: hartige rijstepap met groente. Die valt bij mij niet goed en ligt me de rest van de dag zwaar op de maag.

Cianjur is een rustige plaats. Het huis ligt op een woonerf waar ook Truly's zus en vader wonen. We gaan lekker zwemmen in het zwembad daar. Dat kost 15000 inclusief drankje. De meisjes zwemmen allemaal met kleren aan. Een meisje spreekt ons aan; ze had gehoord dat er buitenlanders waren en ze wil graag haar Engels oefenen. Mensen die Engels spreken vind je hier maar weinig. Op de terugweg nemen we een wandeling door de rijstvelden. In het dorpje waar we dooreenlopen wordt ik door iedereen nagestaard. blonde vrouwen kennen ze hier duidelijk niet.

Nadat we een dutje gedaan hebben besluiten we door te reizen. Het is vroeg in de middag dus we hebben nog alle tijd. De familie nodigt ons uit om eerst nog te eten in Cianjur. We eten bij een restaurantje met Japans terras met uitzicht op de rijstvelden. Daarna gaan we naar het busstation, dat tijdelijk omgebouwd blijkt tot racecircuit. We moeten ergens anders de bus pakken. Uiteindelijk hebben we half 5 de bus. De rechtstreeks bus naar Garut is al weg, dus moeten we via Bandung. Wederom is het druk op de weg; als we in Bandung komen is het al 7 uur en donker. Een tegenvaller: er blijkt geen bus meer te zijn vanaf daar naar Garut. Van alle kanten worden we inmiddels belaagd door taxichauffeurs. We besluiten uiteindelijk een taxibusje naar Cipanas te nemen. De chauffeur vraagt 300.000. Wij bieden 200.000 en dat is goed. De rit van twee uur worden er drie. Ook hier is het verschrikkelijk druk op de weg. Als we aankomen wacht de volgende tegenvaller, bijna alle hotels zitten vol. Door de onverwachte taxirit zijn we bijna door ons geld heen en er zijn geen hotels die we daarmee kunnen betalen. Gelukkig blijkt er een pinautomaat in het dorp te zitten. Kamers zijn weekendtarief dus helaas wat duurder. Ook de volgende dagen zijn ze duur omdat het dinsdag suikerfeest is.