Dag 5: Papadayan en verder naar het zuiden

Half 6 de wekker en om zes uur staan we buiten voor onze tocht naar de Papadayan. Omdat we denken dat het wel een lange uitstap zal zijn, besloten we om nog een nacht in het hotel te blijven. Aangezien de receptie gesloten is hangen we een briefje in ons beste Indonesisch op dat we later vandaag nog wel voor de komende nacht zullen betalen.

We hebben het aanbod van de gids van gisteren afgeslagen om een auto met chauffeur te huren voor de trip. We gaan op de traditionele manier: per angot naar Gaurut dan verder met de minibus naar Cisurapan en vervolgens per ojek (achterop de brommer) de berg op. Het gaat verbazend makkelijk; de totale tocht duurt iets meer dan anderhalf uur. Ik maakte me een beetje zorgen of de chauffeurs ons belabberde Indonesisch wel zouden begrijpen en hoe we de volgende overstap zouden vinden, maar ze doen echt hun best voor je. Toen we uit de angot stapten op aanwijzen van de chauffeur ('hier, bus Cisurapan') stond de juiste minibus achter ons en in Cisurapan stonden de ojeks al klaar (jij naar papydayan, wij jullie brengen, 100.000 per persoon, heen en terug, goed?). Ik snap vrij snel waarom ze dit met brommers doen: de weg is zo slecht dat het met de auto niet te doen is. Overal gaten en de brommers manoeuvreren daar enigszins omheen. Bovenop de top lijkt de parkeerplaats bijna leeg. We worden ontvangen door een man die van het bezoekerscentrum lijkt te zijn, al is de manier waarop hij het slot openmaakt dubieus...

We betalen 30.000 roepia voor de entree op de berg. Vervolgens moeten we nog 300.000 betalen voor de gids. Die neemt ons mee de vulkaan op. Dat is een spectaculaire wandeling. De vulkaan is 11 jaar geleden uitgebarsten en de sporen daarvan zijn nog goed te zien. Er is veel activiteit: hete bronnen, zwavelgassen (de stank is enorm), zwavelafzettingen en veel stoom. De bomen die her en der staan zijn verworden tot zwarte palen. Er groeien nog wel wat struiken langs het hoofdpad. We nemen de off-road tour. De gids spreek slechts een paar woorden Engels, maar hij doet zeker zijn best om ons zoveel mogelijk te laten zien. We komen aan bij het kratermeer waar je eventueel zou kunnen zwemmen; wij hebben helaas geen zwemkleren meegenomen, dus houden het bij pootje baden. Het wat is ook best koud. In de verte bovenop de hoogste top kunnen we een groep mensen zien. Zij zijn daar 's nachts wezen kamperen en zijn inmiddels aan hun terugweg begonnen. Aan hun mutsen te zien is het bovenop koud. Zo ver gaan wij niet. Na het meer lopen we via de weg terug. Ik had eigenlijk gedacht dat we verder zouden gaan.

Tegen de tijd dat we terug zijn is het 12 uur. Nog op tijd om uit te checken. We besluiten toch maar weg te gaan. Cipanas hebben we wel gezien. We verwijderen het briefje en schrijven dat we vandaag vertrekken. Op naar Pangandaran. Dat is nog een hele reis. Eerst per angkot naar Garut, dan per bus via Tasikmalaya naar Pangandaran. De airco bus waar we op gehoopt hebben is er echter niet. Naar Tasikmalaya is het een minibus. Net als vanmorgen zit die behoorlijk vol. Spullen die niet binnen passen gaan op het dak. Het is vandaag suikerfeest en dat betekent dat alle moslims naar familie gaan. Velen hebben dieren bij zich: een zak met kippen, vogelkooien en er word zelfs waterzakken met levende vissen onder onze benen geschoven. Vanaf Tasikmalaya hopen we een betere bus te krijgen. Helaas, de bus is wel groter, maar net zo oud en gammel. Airco is er niet, slechts open ramen en deuren. We twijfelen even of we niet hadden kunnen wachten op een betere bus, maar aangezien we niet weten of die er is en we ook geen idee hebben waar we dat kunnen vragen, gaan we maar meteen door. Wellicht een verkeerde beslissing. De weg is erg slecht; vol met kuilen en stenen en de bus dendert er vrolijk overheen. Jeroen stoot een paar keer zijn hoofd en knieën en de kussens bieden ook weinig comfort. De door de lonely planet genoemde drie uur worden er vier, terwijl het toch redelijk rustig op de weg was voor Indonesische begrippen. Gebutst en beduusd komen we aan.

Het is inmiddels donker. Jeroen heeft hoofdpijn. En dan moet het zoeken naar een hotel nog beginnen en het eventuele onderhandelen over de prijs. Dat blijkt allemaal nogal mee te vallen. Onze eerste keus hadden we gebeld in de bus en die was vol. We gaan naar de eerste de beste genoemde optie die we tegenkomen: Het bamboo house! Een oase: kamers rondom een rustige patio, gratis ontbijt en wifi, een douche en een zit toilet. En dat voor 100.000 per nacht! WE zijn weer helemaal blij :). Na een snelle douche willen we wat gaan eten, maar worden eerst nog tegengehouden door een tour guide die ons aanbiedt morgen naar de Green Canyon te gaan. Dat wilden we sowieso gaan doen en de prijs is redelijk en de gids spreekt goed Engels. De Bamboo Beach Cafe waar we wat gaan eten heeft een prachtig terras op het strand. Na het eten gaan we bij een groepje andere toeristen zitten van verschillende nationaliteiten en hebben nog een gezellige rest van de avond. Tevreden kruipen we in ons bedje. De klamboe laten we ingepakt; die hebben we hier niet nodig.