Dag 12: Naar de Drakensbergen

Vanmorgen zelfde schema als gisteren. Kwart voor zeven op, 8 uur weg. Eenmaal in de bus moppert Steve over alles van het hotel. Dit was de eerste keer dat hij er kwam en als het aan hem ligt ook de laatste. Hij heeft wel leuk nieuws: hij is opa geworden. Gefeliciteerd Steve! We hebben vandaag weer een reisdag voor de boeg. We gaan voorin zitten zodat we goed kunnen genieten van de vergezichten. De eerste stop is Howick Falls. Een mooie waterval klatert van een rots, waar we vanaf een uitkijkpunt bij het dorpje Howick naar kunnen kijken. We bekijken nog een souvenirshop en gaan op het terrasje met koloniale uitstraling een rode cappuccino (rooibos met opgeschuimde melk) drinken. We rijden weer een paar uurtjes en stoppen dan voor lunch in Underberg, onderaan de Drakensbergen. Bij een kleine schattige Inn bestellen we een pasta Arabiata. Helaas kan de bediening de druk van een grote groep toeristen niet aan en moeten sommigen erg lang wachten op hun eten. Terwijl we daar op het terras zitten begint het te onweren en barst de bui los. Na het eten rennen we daarom snel weer naar de bus. Het is dan nog maar een half uurtje naar het hotel (Sani Pass). Dit blijkt een verademing. Het is wel weer in de middle of nowhere, maar de omgeving is prachtig. We zitten midden in de bergen. De kamers zitten allemaal in losse appartementjes verspreid over het terrein. De kamers zijn klein, maar wel sfeervol en we hebben allemaal een eigen terrasje. De wifi is waardeloos (vandaar dat dit blog wat later komt), maar ja, je kan niet alles hebben. Na ons geïnstalleerd te hebben verkennen we het terrein een beetje en besluiten we een wandeling naar de waterval te maken. Het is maar 20 minuten lopen en dat is nog ruim geschat. Toch wel lekker om een keer te wandelen. We komen boven de waterval uit en lopen naar de overkant om foto’s te maken. Het is niet groot, maar het ziet er wel leuk uit en we lopen nog iets verder om iets verderop nog een klein watervalletje te zien. Terug in het hotel luieren we op de kamer en gaan we in de bar wat drinken. Om half zeven kunnen we in het restaurant eten (a la carte!) en daarna is er een verrassing: In de lounge treedt een Zulu-groep op. Ze zingen in het Zulu en doen er af en toe een dansje bij. Als ze ‘The lion sleeps tonight’ gaan zingen, worden er vrijwilligers uit de zaal gevraagd en Jeroen duwt mij naar voren. Leuk hoor, ik heb nog nooit Zulu gezongen. Tijd om te slapen; morgen de Drakensbergen in naar de Sanipass.