Dag 10 en 11: Waterkasteel, Surakarta en Kediri

Ik type het grootste deel van dit blog terwijl ik voorin de bus naar Kediri zit op een matje op de grond naast de chaufeur. Heel apart.... Later meer, maar eerst even gisteren.

We hebben een beetje uitgeslapen. De nacht leek best koel (ik heb zelfs een dekentje gepakt). Zou dit een koele dag worden? We pakken onze spullen in, en genieten ontspannen van ons ontbijt. Karin typt het verslag van gisteren af. We checken uit en Vragen of we onze spullen in bewaring kunnen geven. We willen nog naar het waterkasteel (de kraton is helaas gesloten wegens een aankomende bruiloft). Het is geen probleem. Karin is nog zo slim om te vragen of ze hotel Cakra Homestay willen bellen met hun vaste lijn. We probeerden hier gisteren al te reserveren, maar kon het nummer niet bereiken met mijn indo-simkaart. Het hotel krijgt wel contact en reserveerd een kamer voor ons. Wel zo fijn het geregeld te hebben.
We lopen richting het waterkasteel (Taman Sari). Het ziet er een beetje verwaarloosd uit, maar als je je ogen een beetje toeknijpt, kun je je voorstellen dat dames van de sultaan zich hier tegoed doen aan de vele baden onder het toeziend oog van de Sultan.
Van het waterkasteel lopen we door naar de bird market (Pasar Beringharjo). Geen vogel te zien hier, maar wel heel veel groenten, vlees en vis.
We gaan terug naar ons hotel om onze spullen op te halen . We zijn wat moe van de hitte, en besluiten een becak te nemen. Dit vervoersmiddel hadden we nog niet gebruikt, dus dat moest er maar eens van komen. We nemen afscheid van het hotel en zoeken vervolgens de juiste transjokja bus naar het station.
Op het station komen we Marcel weer tegen, die we ontmoet hadden bij onze trip naar de Borobodur. We hebben de trein van 13:00 naar Solo. Deze keer geen bizniz class, dus het is panas. Gelukkig is het maar een kort ritje van 1:15.
In Solo worden we meteen aangesproken door becaks. 25.000Rp voor het ritje naar het hotel. Karin dingt goed af, en we gaan akkoord met 15.000Rp. Het is een weer een comfortabele rit. Als we aankomen gaat de poort al open. We kunnen nog uitgebreid kiezen uit kamers, het is erg rustig. Het hotel ziet er prachtig, maar wat verlopen uit. Veel tempo dulu spullen, mooie pagode's, meerdere gamelans (er wordt ook nog regelmatig gespeld op eentje, maar niet vanavond) en een klein zwembad; een van de redenen om voor dit hotel te kiezen. We kiezen een kamer uit, en gaan onmiddelijk het zwembad testen.
Na weer helemaal fris te zijn, verkennen wat het hotel een beetje. We ontmoeten in Amerikaan die in Singapore werkt een zeer fatsoenlijk Nederlands praat. Hij is hier omdat er 's avonds een wayang Gulit voorstelling is bij de dalang Kipurbo Ashoro. Hij wordt opgehaald door een vriend, en weet niet waar het is. Maar als we dat uit kunnen vinden kunnen we er ook gewoon heen.

We besluiten dat we eerst naar de Pasar Klewer gaan. Volgens de Lonely Planet de plek voor batik. Het lijkt alleen gesloten op Zondag. Aan de buitenkant staan echter nog vele stalletjes. Ik koop nog een spotgoedkoop (niet de beste kwaliteit natuurlijk) batik shirt en Karin wat cadeautjes. Ook hier weten we nog aardig af te dingen. Zouden we het leren? We lopen daarna nog langs de Mesjid Agungs naar de Alun alun te noorden van de kraton. Het ziet er erg verlept uit. We besluiten op zoek te gaan naar een eetplek, en duiken in de Lonely Planet. Een vrouw schiet ons aan en adviseerd de Galabo. Het is een straat met een oud station waar een stoomtrein doorheen rijdt (reed?). De straat wordt 's avonds afgesloten en onder de perronkap zitten allemaal eetstalletjes. Midden op straat staan de tafels met stoelen. Het ziet er allemaal goed georganiseerd uit. Alle stalletjes hebben hetzelfde karretje, en een gootsteen. Voor elk kraampje zit een wastafeltje om je handen te wassen.
We zijn wat vroeg en lopen eerst nog wat over de markt er omheen. We schuimen daarna de eetstandjes af. Karin kiest voor een gado gado en ik ga voor bebek met wat nasi putih. De bebek was heerlijk. Dit is wat ik verwachte van eten in indonesie! We bestellen ook nog twee vruchtensapjes die vers worden gemaakt. Karin neemt "star fruit" en ik voor een soort gele meloen. Beide erg lekker.
Ik heb de smaak te pakken en bestel bij een ander standje sate kambing en Karin een soort voor scrambled tofu. De sate is lekker gekruid en licht pittig. Het gerecht van Karin kun je zeker pedis noemen. Gelukkg had ze er toch wat nasi bij besteld. Dat blust een beetje.

Terug in het hotel zie we de Amerikaan met een jongen van het hotel zitten. Hij blijkt te weten waar het is en we kunnen er dus naar toe als we willen. We gaan op zijn aanbod in. Hij wil om 21:30 vertrekken en gaat zelf ook mee.
Zelf gaan we aan de slag om onze verdere reis een beetje te plannen. Hoeveel dagen hebben we nog en hoelang blijven we daar. En vooral belangrijk, hoe komen we daar. We krijgen het niet echt goed uitgepuzzeld, en de taksi komt al voorrijden.
De omgeving van het huis van de dalang ziet er niet echt sjieek uit, maar als we eenmaal de tuin in lopen zijn we onder de indruk. Een prachtige tuin met een enorme pagode met japans houtsnijwerk. Er onder een zeer grote gamelan opstelling, een groot doek voor het schimmenspel met heel veel wayang gulit poppen ervoor. Het geluid van de gamelan is indrukwekkend, als is het blijkbaar geen traditioneel spel. Van het poppenspel begrijpen we natuurlijk niks. Het spel op zich vinden we niet zo bijzonder ook. We worden er wel verwend. Alle bezoekers krijgen een glas ijsthee, en palmblad met Nasi (volgens lokale traditie in kokosmelk gekookt) met iets van kip en vis. En later worden ook nog bekertjes water uitgedeeld. De entourage hebben we op een gegeven moment wel gezien en het spelis voor ons vooral steeds meer van hetzelfde. De hoteljongenregelt weer een taksi en we zijn rond 23:00 weer in het hotel, waar we verder puzzelen aan ons reisschema. Iets na twaalven gaan we maar naar bed.

We worden redelijk op tijd wakker en frissen ons op met een duik in het zwembad. Terwijl we ons simpele ontbijt tot ons nemen (een tosti) puzzelen we verder. De trein naar Kediri gaat niet werken. Die rijdt alleen 's nachts, en wat moet om drie uur 's ochtends in Kediri? Kediri overslaan is een optie, maar niet voor mij. Hier is het voor immers om begonnen. Kijken waar Pa vandaan komt. Het wordt de bus. We besluiten ook vandaag Solo te verlaten, we pakken onze spullen alvast in en gaan eerst nog even het Kraton Surakarta en het Istana Manglunegaran bezoeken.

Het Kraton Surakarta is matig. De Lonely Planet raadt een gids af (geen toegevoegde waarde) dus we lopen er zelf maar doorheen. Veel oud spul in slechte staat, maar ook wel wat grappige dingen. We komen hier Julie weer tegen uit Yogya. Zij loopt met twee anderen met een gids mee, en we sluiten ons maar aan. Ik wordt er maar beperkt wijzer van.

Het Istana Manglunegaran is mooier. Je kan het alleen met een gids bezoeken, maar wat we haar betalen moeten we zelf weten. Haar engels is aardig, en nadat we zeggen dat we belanda zijn zegt ze van bijna alles de nederlandse naam. Het paleis is nog bewoond en er kunnen binnen maar beperkt foto's worden gemaakt. Het museum bevat vooral vele cadeau's aan de familie uit andere landen, waaronder veel uit Nederland en van ons koninklijk huis.
Weer buiten gaan we snel terug naar het hotel. De hoteljongen regelt een taksi voor ons naar het busstation. We moeten waarschijnlijk de bus naar Surabaya pakken en dan overstappen in Kertosono. Dit blijkt ook zo te zijn en vinden na enig gedoe de juiste bus. Deze zit al aardig vol, maar er wordt een matje neergelegd en we worden gebaard daar op te gaan zitten. Zo zitten we nu dus voorin de bus op een matje. Het is beter niet teveel vooruit te kijken uit het raam, want de bijna doodservaringen zijn dan niet te tellen. Maar afgezien daarvan reist het best nog wel comfortabel al is het toch fijn als we bij Ngawi eindelijk kunnen zitten op een bank.

Als we bij Nganjut aankomen, waar opa vandaan komt, probeer ik foto's te maken. Maar dat lukt niet zo best vanuit de bus. Hij rijdt zo wild. Op het busstation zien we een bordje Kediri staan. We vragen ons af of we er niet beter hier uit kunnen? Maar de vraag komt volgens mij niet over bij de man in de bus. Ondertussen rijden we alweer vrolijk verder. Langzaam wordt het ook donker en we hebben honger.
In Kertosono aangekomen kunnen we vlot overstappen in de bus naar Kediri. Deze rest gaat een stuk vlotter. Eenmaal in Kediri stappen we uit bij het alun alun. Na wat gezoek vind we met behulp van een becak een losmen (budget hotel). 100.000Rp kost het. We zijn moe en vinden het prima. Het heeft totaal geen sfeer en twee losse beden; we doen het er maar mee. Het blijkt best nog redelijk dicht bij het station te liggen. We douchen ons even snel en lopen richting station. Onderweg lopen we nog even over een pasar. Bij het station blijkt alles al dicht, maar door het hek kunnen we het treinen schema zien. Overdag gaan er dus toch treinen naar Malang. Dat scheelt, kunnen we misschien toch met de trein. Wel vreemd dat de trein er vier uur over lijkt te doen, en iedereen zegt dat de bus er 3 uur over doet....
Van het station lopen we verder richting Jalan Ronggowarsito, de straat waar mijn vader vandaan komt. Voordat we bij gang VI zijn zien we een vrij modern eethuis. We gaan er maar voor. Het is niet heel gezellig ingericht, maar het eten is wel erg lekker (Iga Penyet voor mij en Sayur Asem voor Karin. En erbij dan nog Tempeh Penyet en wat nasi putih en drankjes. Bij elkaar nog geen 4 euro).
We lopen na het eten snel verder en vinden zonder problemen gang VI. Nu het huis nog. Ik lijk het niet te kunnen vinden. Maar een man komt naar buiten en ik laat hem de foto zien die Pa vier jaar geleden heeft gemaakt. Hij leidt ons door een poort, en ja hoor, daar is het! We proberen de man uit te leggen waarom ik het huis zoek, maar ik denk niet dat hij het begreep. Hij klopt aan, maar ook na vele keren kloppen wordt er niet open gedaan. We zeggen dat het goed is zo, en na nog wat foto's nemen we de becak terug. Deze wil bij aankomst meer hebben dan Karin had afgedongen (terwijl we hem al meer gegeven hadden). Maar Karin houdt de poot stijf. Strong girl! We sturen nog even de bewijsfoto naar Pa en gaan dan snel naar bed.