Dag 4: Pech en Ciandi Cangkuang

Eindelijk in een tweepersoonsbed heeft Karin voor het eerst een beetje geslapen. Ondanks de buikloop die haar inmiddels opspeelt. Ze verdraag het eten niet zo goed. De bubur als ontbijt gisteren was wellicht toch wat teveel. We willen vandaag naar de Hindu tempel Ciandi Cangkuang. We nemen een angkot naar Tarogong waar we over willen stappen naar Leles. Eerst willen we pinnen. Dat gaat mis: de automaat slikt mijn zijn pasje in. Een belletje naar Nederland kost al mijn beltegoed al voor de pas geblokkeerd is. We moeten dus eerst naar een telecomwinkeltje om op te waarderen. Een aardige jonge dame die het engels aardig beheerst helpt ons uitgebreid. Niet alleen met het opwaarderen, maar ook met de juiste bus. We vertrekken dus al snel alsnog naar Leles. Daar moeten we overstappen op een dilman, een paard en wagen. Locals zitten daar met zijn zessen in, maar wij moeten hem helemaal afhuren. Eigenlijk zit dat al krap genoeg. Een jongen helpt ons aan informatie en stapt ook in; ongevraagd heeft hij zich tot onze gids benoemd. Hoewel we niet van ongevraagde diensten houden, laten we hem uiteindelijk maar, omdat hij ons goed helpt en echt veel weet te vertellen. Volgens de Lonely Planet moeten we na de dilman een bootje pakken naar het eiland. Hij weet ons echter te vertellen dat het geen eiland meer is, en dat je er ook naar toe kan wandelen. We kiezen voor de boot heen en wandelen terug. Bij de bootjes blijken we de optie te hebben om de hele boot te huren, of te wachten totdat hij vol is. We besluiten te wachten, en het duurt niet lang, of de boot is vol. Dit scheelt toch nog veel rupiah. Hij brengt ons naar de tempel en vertelt ons over de geschiedenis ervan. Ook verteld hij veel over de kampong daar met precies 6 huizen, 1 moskee en 22 inwoners En krijgen we heen hele geschiedenis lezing. Daarna lopen we terug via de rijstvelden. Hij verteld breeduit over de het verbouwen van rijst, en later in een dorpje over het schoolsysteem. Hij biedt ons ook nog een traditionele markt en een bezoek bij hem thuis aan. Maar dat slaan we maar af we zijn al best moe.
Terug bij het vertrekpunt biedt hij ons de opties om onze tour voor morgen naar de Papadayan vulkaan te regelen, zodat we er comfortabel per auto heen kunnen. We kunnen niet kiezen een vragen maar om zijn telefoonnummer.
Weer in Cipanas , besluiten na wat gegeten te hebben bij een plaatselijk hotel, dat we de trip naar de vulkaan op onszelf gaan doen.

Nu zitten we op ons balkonnetje te schrijven met de gekko's tegen het plafond en de moskeeën om ons hen die om het hardst Allah Akbar door de luidsprekers schreeuwen (kinder karaoke is er niks bij). Bij het naar bed gaan zetten we onze eigen muziek op zijn hardst aan, al komt het dan toch nog nauwelijks boven de moskeeën uit. Gelukkig slapen we toch nog wel goed.